ماشینم هم کرونا گرفت!
به گزارش عطر و تن خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - طنز روز
فرزین پورمحبی
بنده یک تیبا و پرایدسوار حرفه ای ام. اگر دقیق تر بخواهید از احوال من آگاه شوید باید بگویم به جز این دو خودرو، طی ۳۷ سال قبل چیز دیگری نرانده ام!
اما ناگهان در یک ظهر تابستان بی برق و آب، عزم خویش را جزم و جسارتی کردم تا دستی به خودرو های بدون دنده دستی (همان اتوماتیک) بزنم! در همین راستا با گرفتن یک وام به شکلی خام افتادم در دام یک آگهی پیش فروش خودرو تماما ملی به نام دنا پلاس توربوشارژ اتوماتیک سانروف دار... ای آخ جان!
لذا پس از خواباندن یک و نیم ساله ۸۰۰ میلیون پول بازبان البته به واحد پول ایران در حساب شرکت محترم ایران خودرو بالاخره همای سعادت بر دوشم نشست و پیامکی از آن دیار با این مضمون آمد که... چه نشستی اول پر کن پیاله را بعد هم بیا و بگیر کام از این زیبای سلیطه را! چقدر؟ ناقابل؛ «یک میلیارد و پانصد میلیون ریال تمام» که البته پس از هر دوره سه ماهه اضافه خواهد شد بسیار!
بگذریم؛ پول به هر ضرب و زوری جور و آن پیاله هم با خون دل پر گشت! بنده هم مشتاقانه به سمت ایران خودرو رهسپار گشتم تا با گرفتن یک خودرو خفن به سلطنت ننگین ۳۷ ساله فلاکتم آخر دهم!
اما در حالیکه دل تو دلم نبود و به نمایندگی عزیزتر از جان رسیدم عزیزان مستقر در آن جا سطل آب یخ را با ذکر این جمله بر رویم خالی کردند: ضمن عرض تبریک خودرو شما به علت نقص فنی مرجوع گشته! بله؛ به قول شاعر فهمید که: دل من رفت و یارم نیامد!
البته بنده اعتقاد چندانی به ضرب المثل فصلی که نکوست از بهارش پیداست ندارم و بیشتر تلاش می کنم با نگاه به آخر شاهنامه خوش بین باشم! البته با عنایت به چیزهایی که خواهم گفت حتما این نگاه مسخره را بزودی تصحیح خواهم کرد!
باری به هر جهت ایام فراق یار به سر رسید و پس از دو هفته بی وفایی بالاخره وی در یکی از پیک های حساس کرونا آمد! بله طی مراسمی باشکوه و با حضور جمع کثیری که از بنده شیرینی می خواستند از دنا پلاس اتوماتیک من _ و از همه مهم تر توربو شارژ _ همچون انواع و اقسام واکسن های ملی رونمایی گردید و کلیدش هم در جیبم چپانده شد!
خوشحال و خندان به خانه که رسیدم صدای دزدگیر دنا پلاسم به شکلی کاملا اتوماتیک درآمد! آن هم بدون حضور هیچ دزد محترمی _ حداقل تا شعاع ۵۰۰ متری _ از همه بدتر اینکه همسایه ها فکر کردند بنده تعمدا این کار را کردم برای متوجه کردن و پز دادن به آنها به خاطر کسب این موفقیت بزرگ! خلاصه این داد و بیداد خودرویی با هیچ خواهش و تمنایی هم کم نیاورد و تا توانست به شیون درآمد و به فغان آمد! خوشبختانه این ماجرا با وساطت یک همسایه باطری ساز با خوبی و خوشی به پایان آمد!
فردای همان روز با شادمانی سوار بر ماشین لاکچری خود شدم و به سمت اداره رهسپار شدم تا به همکاران نشان دهم: حق گرفتنی است! اما پیش از این داستان، دنای عزیزم خودش حقم را کف دستم گذاشت! چگونه؟ با روشن شدن چراغ چک! خب طبیعی بود که به جای اداره باید سر خ... خودرویم را به سمت تعمیرگاه کج می کردم... بله؛ یارم در آن جا ماند و من باز هم بی جا و تک و تنها به سمت ناکجا راهی شدم!
بعد از دو روز وصال حاصل شد و از جانب نمایندگی این مژده به من داده شد که همه چیز تحت کنترل است... با شادمانی از نمایندگی خارج شدم و از این تحت کنترل بودن هر چیز بی خود و بی جهت گرفتار یک شعف درونی شدم که ناگهان در همان حین متوجه شدم ماشین در کنترلم نیست! به عبارتی بدتر خبری از ترمز نیست! بله ترمز به اصطلاح چوب می کرد و به دل دریایی من چوب می زد... شما از من بهتر می دانید؛ هیچ چیز از یار زیبایی که عاصی است و تحت اختیارت نیست بدتر نیست!
با هزار سلام و صلوات خودرو را به نزدیک ترین تعمیرگاه تحت گارانتی رساندم و از یار بی ترمز خود گله ها کردم! عوامل با چهره ای خندان(البته بیشتر می خورد به ریشم بخندند تا بخواهند روی خوشی به من نشان دهند) از من استقبال کردند و با کلی عزت و احترام یار من را دو هفته در تعمیرگاه قرنطینه کردند! نمی دانم چطور شد که یک هو به دلم افتاد شرایط دنا پلاسم مانند یک کرونایی بستری در آی سی یو است و من باید فاصله اجتماعی با خودرویم را تا دو هفته حفظ می کردم!
روی هم نرفته این دو هفته هم گذشت اما حال یار من خوب نگشت! چرا؟ چون معلوم شد، قطعه ای که باید در این خودرو نصب می شد نصب نشده بود و ترمز هم بنابراین نمی گرفت! خبر بد هم اینکه خبری از آن قطعه ترمزساز نبود!
اما همیشه امید در دل تاریکی هاست چون که از سوی یکی از کارکنان محترم آن جا به من گفته شد: کارگروهی متشکل از مجرب ترین متخصصان مقرر است در ایران خودرو جمع شوند و با دور زدن تحریم قطعه فوق را یا کشف یا اختراع و یا قاچاق کنند! بعد هم پیشنهاد شد تا آن موقع به همان وضعیت از خودرو استفاده کنم؛ به این شرط که از خودرو کولر نگیرم و دور موتور را از ۳ بالاتر نبرم! چون که در غیر این صورت ترمز می گرفت و دیگر حالی از صاحاب ماشین نمی گرفت!
حال شما خودتان قضاوت کنید: راندن چنین خودرو تمام اتوماتیکی سخت تر است یا همان پراید و تیبای مفلوک خودمان؟!
«توضیح: این داستان با کلیه اسناد و مدارک واقعی است.»
منبع: atrotan.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب