حمیدرضا صدر :
فوتبالی ها خیلی چیزها را به فراموشی می سپارند
به گزارش عطر و تن، حمیدرضا صدر باور داشت فوتبالی ها می توانند فریاد خشم را کنار گریه ی شوق قرار دهند و نوشته بود که فوتبالی ها با لحظه ها و صحنه های مورد علاقه شان زندگی می کنند و خیلی چیزها را به فراموشی می سپارند.
به گزارش عطر و تن به نقل از ایسنا، حمیدرضا صدر که سال گذشته، در سن ۶۵سالگی به دنبال بیماری سرطان دار فانی را وداع گفت، مفسر شناخته شده ی فوتبال بود که البته کتاب می نوشت، ترجمه می کرد و نقدهایش در حوزه سینما هم مورد توجه بود.
در ایام برگزاری بازی های جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، به سراغ یکی از کتاب های صدر با عنوان «پسری روی سکوها، وقایع نگاری چهاردهه ای فوتبال ایرانی» (تهران، زاوش، ۱۳۹۲) رفته ایم و بخشی از مقدمه‌ی آنرا در ادامه می خوانیم: «فوتبالی ها توانایی فراوانی در تدوین ذهنی دارند. جامپ کات های ذهنی شان تعجب آور است. می توانند صحنه های بازی دوساعته ای را که دیده اند در یکی دو دقیقه پشت سر هم قطار کنند. می توانند درگیری های مسابقاتی را که فقط توصیف شان را شنیده یا خوانده اند بلافاصله پیش روی شان مجسم کنند. می توانند آشناها را کنار غریبه ها قرار دهند. تماشاگران خودی را برابر طرف داران رقیب. اعتراض را کنار خوش آمدگویی. فریاد خشم را کنار گریه ی شوق. هورا کشیدن را کنار سوت زدن. فوتبالی ها می توانند بازیکنان بزرگ و صاحب نام را در چشم به هم زدنی کنار بازیکنان فراموش شده ای بچینند که فقط خودشان آنها را به یاد می آورند. می توانند مثل نقاش ها رنگ بپاشند. پیراهن سپیدها را در کورس با پیراهن سرخ ها تصور کنند و آب پوش ها را کنار راه راه پوش ها در بستری سبز قرار دهند. می توانند داوران سیاه پوش را بر مسند قدرت به یاد آورند، درحال نمایش کارت قرمز، و بلافاصله همان داور را در منگنه ی دشنام یا برابر حمله ی یک بازیکن، به زمین غلتیده ببینند. فوتبالی ها می توانند با یکی دو جمله دیدار بزرگی را نقد کنند و بازی ملال آوری را با چند واژه ی پرآب وتاب فوق العاده قلمداد کنند. تدوین ذهنی فوتبالی ها فرایندی دائمی است. بیش وکم همیشگی.
فوتبالی ها معمولا در تونل زمان پرسه می زنند. امجدیه ی سال ۱۳۵۰ را وصل می کنند به استادیوم کریکت ملبورن سال ۱۳۷۶ و از استرالیا برمی گردند به سکوهای استادیوم صدهزارنفری سال ۱۳۵۳. از تهران به انزلی می روند و از انزلی به تبریز و از تبریز به اصفهان... می توانند به آینده سفر کنند و بازی تیم شان را برابر حریف بعدی تصور کنند. زدن دو گل زیبا و دریافت سه گل تلخ را. شکست را. می توانند بلافاصله همان بازی را تصور کنند با سناریوِ دریافت دو گل و ده نفر شدن تیم شان و سپس زدن سه گل پی درپی. کسب پیروزی شیرین را.
وقتی نزدیکان تان می پرسند «کجایید؟» پاسخ روشنی نمی دهید. وقتی تکرار می کنند «کجایید؟ کجایید؟» چیزی نمی گویید. پاسخ پرتی می دهید. نمی گویید به چه فکر می کنید. نمی گویید کجا هستید. نمی توانید بگویید از ملبورن به تهران آمده اید و حالا در انزلی یا تبریز به سر می برید. معمولا پنهان کاری می کنید و بازی درمی آورید. چاره ای ندارید. بر زبان آوردن حقیقت آزرده خاطرشان خواهد کرد، رنجیده دل، و شما نمی خواهید دلی را برنجانید. شاید هم شما را مجنون قاطی کرده ای تصور کنند. یک مالیخولیایی گیج. روراستی برای فوتبالی ها معمولا دردساز می شود. گرفتارشان می کند. به دست انداختن شان یا بی خیال قلمداد کردن شان می انجامد. مایه ی تأسف است که نمی توان صاف وساده بود و حقیقت را گفت. توضیح اینکه چرا و چگونه صحنه های فوتبالی بی بهانه به شما هجوم می آورند محال است. گاهی در اوج مراسم سوگواری صحنه های فوتبالی را دروه می کنید و نمی دانید چرا. گاهی حین مراسم عروسی دویدن ها و ضربه زدن هایی را به یاد می آورید و نمی دانید به چه دلیل. گاه وبی گاه شبیه گربه ی بازی گوشی می شوید و به کلاف نخی چنگ می زنید. چنگ می زنید و دنبال نخ بازشده می روید. می روید و نمی دانید به کجا می رسید. بازی گوشی می کنید و بازی. نمی توانید جادوی این حقیقت را که درک آن پیچیده ترین و در عین حال جذاب ترین تصورات آدمی را رقم می زند، توصیف کنید. آن چه لزوماً نه جهان حقیقت است و نه جهان بیرون. ولی شما را به بازی می گیرد. مثل حقیقت که مفهومی برای اشاره به اصل هر چیز است. حقیقتی که برخلاف حقیقت لزوماً با برهان های علمی قابل اثبات نیست. حقیقت که به حال وهوای آدمی هم بستگی دارد. این جا به فوتبال. دنیای شما. زندگی شما.
می گویند جهان تان را آن چه می آفریند که در ذهن تان جاری است. این جهان از نگاه خیلی ها مجازی است و خیالی. با این وصف به صحنه ها و بازبینی برخوردها می پردازید. ضربه ها را مرور می کنید. توپی که در هوا می خندد و می درخشد را. ضربه ی سر همایون بهزادی و شوت سرکش علی جباری را. دریبل فریبرز اسماعیلی روی یک دستمال و شیرجه ی تهورآمیز ی ناصر حجازی در طول دروازه را. این ها و خیلی صحنه های دیگر را... همه ی آنها بازمی گردند. باردیگر و باردیگر. صحنه ها و لحظه ها. بی موقع و بی مقدمه. بی بهانه و با بهانه. فوتبالی ها با لحظه ها و صحنه های مورد علاقه شان زندگی می کنند. زندگی می کنند و خیلی چیزها را به فراموشی می سپارند.»
منبع: عطر و تن
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب