چرا كرونا بیشتر هنرمندان را می كشد؟
به گزارش عطر و تن بی گمان درگذشت هر شهروند و هموطنی در هر کسوت و مرتبه ای بر اثر مبتلا شدن به ویروس کرونا یا هر عامل دیگری، ناراحت کننده است. اما در این روزهای عجیب، برای بسیاری این پرسش پدید آمده است که ویروس مرگبار چرا بیشتر از شاخه های دیگر همچون اقتصاد، سیاست، ورزش و... بیشتر شخصیت های فرهنگی و هنری را به کام مرگ می کشاند؟
یکی از تازه ترین و برجسته ترین چهره های هنری که در این چند وقت بر اثر مبتلا شدن به بیماری کووید۱۹ از دنیا رفته، پرویز پورحسینی بوده است. پورحسینی از آن دسته بازیگرانی بود که به صورت ذاتی و حتا با فیزیک صورت خود، بازیگرند و حتا نگاه ها و چشم هایشان در یک فیلم، نقش آفرینی قابل توجهی را به نمایش می تواند بگذارد. بازیگرانی چون فرامرز صدیقی، حسین محجوب، سعید پورصمیمی، عنایت شفیعی، هوشنگ توکلی، سیامک اطلسی و... که متاسفانه با وجود سال ها فعالیت در عرصه های نمایشی، آنگونه که باید و شاید دیده نشده اند و از هنرشان بهره گرفته نشده است. شاید تنها برخی همچون فرامرز قریبیان این بخت را داشته اند که به اندازه ای قابل توجه در این حوزه دیده شوند.
نکته ی قابل تامل درباره ی مرحوم پرویز پورحسینی این است که همین چند ماه پیش که سالروز تولدش بود، به ایسنا گفته بود، به علت آنکه مادرش بالای ۹۰ سال سن و طبعا وضعیت حساسی دارد و هم نزد آنها زندگی می کند، بیشتر مراقبت می کنند که پروتکل های بهداشتی را تا جای ممکن و به شکل جدی رعایت نمایند. او پیشتر هم در پویش هایی ویدیویی شرکت کرده و از کادر درمان و تلاش هایشان تشکر کرده بود اما متاسفانه کادر درمان به رغم تلاش هایشان نتوانستند زندگی او را نجات دهند.
چنگیز جلیلوند دیگر چهره پیشکسوت عرصه هنر بود که این روزها بر اثر ابتلاء به همین ویروس و بیماری ناشی از آن، چشم از جهان فرو بست. این دُردانه ی عرصه ی دوبلاژ که کارنامه ی قابل توجهی داشت، در ۸۰سالگی خود هم این حسرت را پدید آورد که اگر کرونای جدید نبود و چند سال دیگر هم می توانست کار کند، چقدر بهتر می شد. هرچند در این میان کسی به این نکته نپرداخت که او به هر حال در اوج فعالیت حرفه ای و به علت مهاجرت، ۲۵ سال کار نکرد و در ۲۵ سال چقدر کار می شود کرد. بی گمان او تا ۱۰۵ سالگی که نمی توانست کار جدی دوبله انجام دهد و بطور قطع حالا حسرت ۲۵ سال پیش رویی را نمی توانیم بخوریم که می توانست با ما باشد و کار کند.
به هر حال، سیاهه ی درگذشتگان حوزه ی فرهنگ و هنر که در این چند ماهه با ویروس کرونا از دستشان داده ایم، آنقدر قابل توجه بوده که برای خیلی ها این پرسش پیش بیاید که چرا درگذشتگان این حوزه، از سایر حوزه ها بیشتر است؟ آن هم چه پیشکسوتان نجیبی؛ خسرو سینایی، اکبر عالمی، کامبوزیا پرتوی، چنگیز جلیلوند، پرویز پورحسینی و.... این ها را اضافه کنید به نام هایی چون محمدرضا شجریان، سیروس گرجستانی، محمدعلی کشاورز و... را که در همین دوران، به خانه ی ابدی بدرقه شان کرده ایم.
اما پاسخ چه می تواند باشد؟ شاید یک دلیلش این باشد که آنان که این حس را دارند، احیانا بیشتر پیگیر اخبار در ارتباط با حوزه های فرهنگ و هنر بوده اند؛ تا زمینه های دیگر. از دیگرسو، شخصیت های فرهنگی و هنری، بیشتر از شاخه هایی چون اقتصاد و سیاست، در جامعه به چهره مشهور تبدیل می شوند؛ هرچند نه به اندازه ی چهره های ورزشی، آن هم البته در شاخه هایی خاص. از سویی دیگر اما دلیل دیگرش این می تواند باشد که اهالی فرهنگ و هنر، چه از نظر توانایی مالی و معیشتی و چه از نظر احساس مسؤولیت اجتماعی، شرایطی متفاوت از شخصیت های اقتصادی و سیاسی دارند.
درواقع هنرمندان از طرفی به صحنه و عرصه و تلاش زنده اند و نمی توانند که خویش را زندانی کنند. از سوی دیگر، در احساس مسؤولیت اجتماعی، که در طبیعت کاری آنان، تنها به شکل های چهره به چهره و حضور میدانی امکان دارد، خویش را موظف می دانند که در چنین شرایطی، برای تقویت روحیه مردم و هم کادر درمانی، اثر هنری عرضه کنند. اما شاید نکته ی مهم دیگر، اگر نگوییم مهمترین نکته، این است که هنرمندان، عموما تمکن مالی اقتصادیون و قدرت سیاسیون را ندارند که خویش را پشت چند لایه محافظ نگه دارند و دوران قرنطینه را با دشواری کم از سر بگذرانند.
بسیاری از هنرمندان ما، مصداق همان کارگران روزمزدی هستند که در ابتدای همه گیری و حداقل در حرف هایمان، حواسمان بیشتر به وضعیت آنان بود. باورتان می شود یا حواستان هست که خیلی از هنرمندان تئاتر ما حدود ۱۰ ماه است که یک ریال درآمد نداشته اند؟ خیلی از آنان حتا یک پراید هم ندارند که با سیستم حمل و نقل اینترنتی، درآمدی داشته باشند. خیلی از نوازندگان موسیقی هم همین طور. حتا گزینه ی نوازندگی خیابانی را هم در این زمان، دیگر پیشروی خود نمی بینند. خیلی از هنرمندان خوشنویس و صنایع دستی، با تعطیلی نمایشگاه ها، همه ی درها را به سمت خود بسته می بینند. خیلی از هنرمندان طراح و گرافیست، با تعطیلی جشنواره ها، حدودا هیچ سفارش جدیدی نداشته اند.
در چنین وضعیتی، چگونه از هنرمندان می توان انتظار داشت که خودشان را قرنطینه کنند تا زنده بمانند!!
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم جز پرداخت حق بیمه چندماهه و یک کمک ۱.۵ میلیون تومانی به حدود ۷۰هزار هنرمند عضو صندوق اعتباری هنر، کمک دیگری نتوانسته است بکند. یک و نیم میلیون تومان بعد از ۱۰ ماه بیکاری هم با عنایت به هزینه های امروز، دقیقا نمی گردد اظهار داشت که به چه میزان به کار می آید، یا اساسا به چه کار می آید؟
به هر حال با هر کدام از دلیل ها و اوصاف بالا که باشد، همین روزها که پرویز پورحسینی، در مزار سرد خویش در بهشت زهرا آرمیده است، سریال تلویزیونی او محفل گرم خانواده ها را گرم تر می کند. چنگیز جلیلوند در همین شرایط هم کار می کرد که مبتلا شد. دوستان و همکارانش امیدوار بودند و دعا می کردند که خوب شود و به سر کارش برگردد. اکبر عالمی تا آخر هم به کار و فعالیت مشغول بود. مرحوم کریم اکبری مبارکه سر صحنه فیلمبرداری بود که مبتلا شد. بی گمان او نمی توانست که کار نکند؛ چه از نظر عشق به صحنه، هنر و مردم و چه از این منظر که هنرمندان ما عموما حتا مانند یک کارمند ساده دولت هم امنیت شغلی و روانی ندارند.
منبع: atrotan.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب