شهریار عباسی عنوان كرد
یك مرتبه هم نویسنده روی بیلبورد باشد
به گزارش عطر و تن شهریار عباسی با تاكید بر ضرورت پشتیبانی از داستان ایرانی و تبلیغ آن می گوید: چه اشكالی دارد میان این همه عكس روی بیلبورد، یك مرتبه هم عكس یك نویسنده روی بیلبورد باشد؟
این داستان نویس در گفتگو با ایسنا، درباره وضعیت ادبیات داستانی در سال ۹۸ اظهار نمود: سال جاری چند جا آثاری را داوری كردم و به همین علت آثاری را كه خصوصا در سال ۹۷ نوشته شده است بیشتر توانستم بخوانم. با همه سختی هایی كه در كار نشر وجود داشته است و با وجود گرانی كاغذ و سال سخت اجتماعی و اقتصادی هنوز داستان نوشته و منتشر می شود كه این خودش جای امیدواری دارد. هرچند شرایط از نظر اجتماعی، اقتصادی و سیاسی اصلا خوب نیست و در این سال چندین بحران داشتیم و جامعه ما در سال ۹۸ رنج زیادی كشید اما با این وجود داستان نویسی همچنان ادامه پیدا كرده است؛ داستان نویسی در ایران با همه سختی ها زنده است.
او به حضور مسائل كلان اجتماعی در داستان هایی كه در سال های اخیر نوشته شده اشاره و بیان نمود: چند سالی است كه افرادی همچون من می گوییم كه در رمان ها توجه به جغرافیا، تجربه های زیستی و مسائل كلان اجتماعی را باید جدی گرفت. به نظر در كارهایی كه در سال های اخیر انتشار یافته این سفارش ها انگار اثر گذاشته و اثر آنرا در داستان ها می توان دید. كارها قدری از آن داستان های آپارتمانی و دغدغه های كاملا شخصی فاصله گرفته و به مسائل كلان اجتماعی، تاریخی، جغرافیایی، زیست بوم و به صورت كلی تجربه های زیستی توجه بیشتری شده است.
عباسی سرمایه گذاری بر روی ادبیات داستانی را لازمه جهانی شدن داستان ایرانی دانست و اظهار داشت: باید بر روی داستان ایرانی سرمایه گذاری شود؛ این حرف جدید و تازه من در زمینه ادبیات است. نویسندگان نسل من و قبل از من عموما دیمی نویسنده شده ایم. در حالیكه جهانی شدن در هر كاری با دیمی بودن ممكن نمی گردد. برای همین من فكر می كنم باید بر داستان ایرانی سرمایه گذاری بیشتری شود.
او اضافه كرد: مساله نخست آموزش است، یعنی باید زمینه ای برای انتقال تجربه ها فرام شود و نویسندگان جوان وقتی می خواهند وارد این عرصه شوند از همان ابتدا درست نوشتن را بیاموزند، چون اگر پایه كار كج گذاشته شود، نمی گردد انتظار داشت كار بزرگی صورت گیرد. این كار را كسانی كه در این حوزه مسئول هستند یا ناشران یا مراكزی كه بودجه عمومی دارند می توانند انجام دهند.
شهریار عباسی همینطور اظهار نمود: ناشر یك بنگاه اقتصادی و فرهنگی است، حتی گاهی جنبه اقتصادی اش می چربد پس باید به این كه داستان ایرانی منتشر كند رغبت داشته باشد. من حتی این را به معاون فرهنگی وزیر ارشاد هم گفته ام اما عملا ندیده ام كه اتفاق متفاوت و جالبی برای داستان بیفتد.
این مدرس داستان نویسی با تاكید بر این كه باید برنامه ریزی ای برای این كه ناشر به نشر داستان ایرانی تمایل پیدا كند صورت گیرد اظهار داشت: ایجاد این تمایل راه های متنوعی دارد. اول این كه برای ناشر صرفه اقتصادی داشته باشد، مثلا تفاهم نامه ای با شهرداری ها امضا شود تا بخش اندكی از فضای تبلیغاتی شان را در اختیار ناشرانی كه داستان ایرانی منتشر می كنند قرار دهند. چرا نباید عكس داستان نویس ایرانی كه كارش توسط یك نشر معتبر چاپ شده و از جانب كارشناسان مورد پسند واقع شده روی بیلبورد باشد؟ این همه عكس هنرپیشه، پفك و كرم روی بیلبوردهاست، چه اشكال دارد 10 درصد آن هم به عكس نویسنده ها اختصاص پیدا كند؟ دست كم به ناشر اجازه بدهند وقتی كتابی را منتشر می كند تبلیغی جلو در مغازه اش بزند كه این كتاب اخیرا انتشار یافته، اما همین اجازه را هم نمی دهند.
او اضافه كرد: حالا توجه ناشران بر ترجمه است، چون مردم ترجمه را بیشتر می خوانند؛ با اینكه از جنبه ای حق دارند، اما رساندن داستان ایرانی به حد داستان جهانی برای این كه خواننده ما داستان ایرانی بخواند، به تبلیغات نیاز دارد. هم اكنون ناشران علاقه ای به چاپ كردن داستان ایرانی ندارند. اما داستان نویسان جوانی داریم كه آثار خوبی دارند ولی ناشر كارشان را چاپ نمی كند یا در تیراژ كم چاپ می كند و همین سبب می شود داستان نویس سراغ كار دیگری برود.
شهریار عباسی در انتها با بیان این كه داستان ایرانی از سبد خرید خارج شده است اظهار داشت: اگر حالا كارهای ما نسبتا سطحی است، نمی گردد با این وضع سرمایه گذاری بیشتر انتظار داشت. اگر كارها از نظر محتوا یا حجم لاغر هستند به نبود حمایت مربوط است. چه اشكالی دارد میان این همه عكس روی بیلبورد، یك مرتبه هم عكس یك نویسنده روی بیلبورد باشد؟ اما الان این طور نیست و داستان ایرانی از سبد كالا خارج شده است.
منبع: عطر و تن
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب