استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان مطرح كرد
شفیعی كدكنی شاگرد برجسته مكتب دكتر فیاض
به گزارش عطر و تن استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان اظهار داشت: دكتر شفیعی كدكنی، شاگرد برجسته و شاخص دكتر فیاض است و خیلی از شاگردان دیگر هم در مكتب این مرد بزرگ پرورش یافتند.
به گزارش عطر و تن به نقل از ایسنا، دكتر مهدی نوریان كه در مراسم «شب علی اكبر فیاض» در دانشكده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد سخن می گفت، اظهار نمود: در مورد دكتر فیاض سخن گفتن كار دشواری است، ابعاد مختلف شخصیت این مرد بزرگ نیازمند سال ها گفت وگو است؛ اما به ناچار من چند نكته را عرض می كنم. در روزگاری كه كمیت جای كیفیت را گرفته و عقل مردم به چشمانشان است، نخستین سوالی كه پیش می آید درباره كمیت آثار دكتر فیاض است كه چندان زیاد نیست.
او افزود: ما آرزو داشتیم كه آنچه در سینه او بود، به رشته تحریر درمی آمد ولی باید درنظر داشت كه برخی استادان بیشتر وقت خویش را به جای نوشتن، صرف آموختن می كنند.
این استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان خاطرنشان كرد: بنیان گذاری دانشكده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد و پرورش شاگردان شایسته از مهم ترین كارهای اوست. بنده توفیق دیدار با ایشان را نداشتم اما با یك واسطه از فضایل ایشان آگاهی پیدا كردم و آن واسطه كه نزدیك به دو ماه پیش چشم از جهان گشود، دكتر غلامعلی كریمی بود و ای كاش زنده بود به علت این كه خطیب توانایی بود و درباره دكتر فیاض می توانست سخن بگوید.
نوریان تصریح كرد: به هر حال یك وجه بسیار شاخص دكتر فیاض، پرورش شاگردان است. استادی مانند دكتر فیاض، یك تن تنها نیست و در تعداد شاگردانش ضرب می گردد و موج برمی دارد و هر كس یك كلمه از او آموخته باشد و برای شاگردانش گفته باشد، آن كلمه فراگیر می گردد.
او اضافه كرد: در زمانی كه عقل همه به چشمشان باشد و مقاله علمی پژوهشی مایه ترقی افراد در دانشگاه باشد، اگر پرونده دكتر فیاض را به هیئت ممیزه ببرند، امتیاز نمی آورد چون مقاله علمی و پژوهشی ننوشته است.
این استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان بیان كرد: هنوز خیلی از افراد هستند كه ارزش تصحیح متون را نمی دانند. پیدا كردن صورت صحیح یك بیت یا عبارت در یك نثر گاهی ارزشش از یك كتاب تالیفی بیشتر است؛ این كه او «تاریخ بیهقی» را به خوبی تصحیح كرده، نشان دهنده جامعیت بی نظیر این مرد بزرگ است.
مهدویان اظهار نمود: مردانی مانند فیاض به كل میراث ادبی نیاكان ما احاطه و تسلط داشتند؛ مگر می گردد كسی فقط شاهنامه بخواند و متخصص ادبیات حماسی باشد، بدون آنكه بقیه متون را خوانده باشد؟ متون ادبی مانند حلقه های زنجیر به هم پیوسته اند، مشكل شاهنامه با نظامی حل می شود، مشكل نظامی با سنایی حل می شود، مشكل سنایی با مولانا و خاقانی حل می گردد و مشكل همه آنها با سعدی حل می شود؛ همه این ها به هم پیوسته است و چطور امكان دارد كه ادبیات فارسی چندین گرایش داشته باشد؟
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب