شماره جدید طنزآور منتشر گردید
عطر و تن: سومین شماره مجله «طنزآور» منتشر گردید.
به گزارش عطر و تن به نقل از ایسنا، این مجله در زمینه طنز ادبی یا طنز بلند و مکتوب در مشهد منتشر می شود و نیمی از آن به طنز ایرانی و نیمی دیگر به طنز ملل اختصاص دارد که در هر دو بخش نمونه هایی از طنز در قالب شعر، داستان کوتاه، قطعه و خاطره ارائه شده است.
همین طور علاوه بر وجود کاریکاتورهای گوناگون و در رابطه با موضوعات در داخل مجله، روی جلد هر شماره هم به یک کاریکاتور از یک کاریکاتوریست برجسته اختصاص یافته و با آن فرد گفت و گو شده است.
در این شماره از «طنزآور» بخش طنز ملل شامل داستان هایی است از پی جی وودهوس، دورتی پارکر، رابیندرانات اگور، رابرت بنچلی، کرت وانه گت، زکریا تامر، جیمز تربر، لطف الله کبیروف، آرکادی آرکانف و لوئیس وریسیمو.
همین طور در بخش طنز ایرانی نام افرادی همچون علی اکبر دهخدا، بهاالدین خرمشاهی، محمود فرجامی، آذردخت بهرامی، علی خزاعی فر، کیارش زندی، آبتین گلکار، راشد انصاری، علی مرسلی، قاسم رفیعا، فروغ بهلولی، علیرضا خان جان، حسین گلچین، عبدالعلی براتی، حسن هاشمی میناباد و دیگران آمده است.
علی خزاعی فر در «سردبیریه» سومین شماره مجله «طنزآور» دلیل شیوع خنده در بین ایرانیان را چنین توضیح می دهد: «دلیل این امر را باید در هوشمندی تاریخی ایرانیان جست. اطبای سنتی ما آن زمانی که غربی ها هنوز فرق بین جادوگری و پزشکی را نمی فهمیدند و در ظلمت قرون وسطایی دست وپا می زدند فهمیده بودند که خنده بر هر درد بی درمان دواست. توده مردم هم به فراست فهمیده بودند که خنده بادبزن دل است و خنده دل خوش نمی خواهد؛ بلکه، برعکس، باید خندید تا دل خوش شود چون خنده همه جای آدم را درگیر می کند. از لب آغاز می شود ولی به سرعت می ریزد توی چشم و اگر موضوع خنده خیلی خنده دار باشد، سریع از شکم سردرمی آرد و جسم را به ریسه وامی دارد و به روح می رسد و از روح هم سرریز شده و چون به شدت مُسری است به محیط اطراف نشت می کند. حکما همین طور فهمیده بودند که اگر آدم جلو خنده اش را بگیرد خنده از لب فروبسته پایین رفته و از نخستین شکاف بدن محکم خارج می شود و بدین سبب نخندیدن را کاری کاملاً بی ادبانه و غیراجتماعی تلقی می کردند. امروزه ایرانیان بنا بر تجربه تاریخی خود می دانند که هر گره ای را که در کارشان افتاده فقط به زور خنده می توانند باز کنند و می دانند که خنده همگانی یک سرمایه ملی است و همبستگی می آورد چون در فرهنگی مختلط از قومیت های مختلف، خنده تنها زبانی است که لهجه ندارد؛ تنها سلاحی است که در مقابل آن هرچیز دیگری بی سلاح است.»
منبع: atrotan.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب